Κάποτε, μια παρέα φίλων αποφάσισε να πάει για πεζοπορία στο βουνό. Όλοι είχαν ενθουσιαστεί με την ιδέα, εκτός από τον Νίκο, που η σχέση του με τη φύση σταματούσε στο να ποτίζει τον βασιλικό στο μπαλκόνι. Με το ζόρι λοιπόν, πήρε τα αθλητικά του και ανέβηκε μαζί τους στο βουνό.

Στην πρώτη ανηφόρα, άρχισε να βαριανασαίνει σαν να έχει ανέβει στην κορυφή του Έβερεστ. Η παρέα του φώναζε από μπροστά, "Πάμε, Νίκο! Άντε λίγο ακόμα!" Κι εκείνος απαντούσε: "Παιδιά, εγώ ήρθα εδώ για να σας βρω μανιτάρια, όχι να γίνω μανιτάρι!"

Κάποια στιγμή, φτάνουν σε μια λιμνούλα. "Πω πω, τι ωραία! Ας βουτήξουμε!", λέει ο Γιάννης. Ο Νίκος κοιτάει το νερό και απαντάει: "Εγώ βουτάω μόνο όταν υπάρχει σωσίβιο και πιστοποιημένος ναυαγοσώστης! Μη με κοιτάτε έτσι, έχω ευαίσθητο δέρμα, να θυμηθώ να φέρω τα ψάρια του ενυδρείου μου εδώ να κάνουν παρέα!"

Τελικά, μετά από πολλές περιπέτειες, καταφέρνουν να φτάσουν στην κορυφή. Εκεί, κοιτάζουν όλοι τη θέα και ο Νίκος, ξεφυσώντας, λέει: "Εντάξει, παιδιά, η θέα είναι υπέροχη, αλλά την επόμενη φορά, δεν μπορούμε απλά να την κοιτάξουμε στο Google Earth;"

Η παρέα ξεκαρδίζεται στα γέλια, και ο Νίκος καταλαβαίνει ότι η πεζοπορία δεν ήταν και τόσο κακή ιδέα τελικά, ειδικά αν έχεις φίλους να σε κάνουν να γελάς ακόμα και όταν τα πόδια σου λένε "φτάνει!"